Wiktor Szelągowski (1900-1935)

Szczegóły

Sportowiec

Urodził się we Włocławku w rodzinie rzemieślniczej w 1900 r. Uczył się w gimnazjum męskim im. Jana Długosza, szkole słynącej w mieście z dbałości o rozwój kultury fizycznej młodzieży. Wcześnie ujawnił zamiłowanie do uprawiania sportu, wyróżniając się wśród rówieśników wszechstronnością zainteresowań i niepospolitą sprawnością sportową. Wyczynowe uprawianie sportu rozpoczął dopiero w wieku 25 lat po wstąpieniu do Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Przyczyną owego opóźnienia było ochotnicze wstąpienie w szeregi Wojska Polskiego bezpośrednio po otrzymaniu matury. Szelągowski był w kampanii obronnej 1920 r. Podczas walk dostał się do niewoli i kilka miesięcy był internowany. 

Mimo nadszarpniętego przez wojnę i okres niewoli zdrowia, postanowił poświęcić się młodzieńczej pasji, rozpoczynając treningi w barwach WTW pod okiem doświadczonego szkoleniowca - Kazimierza Dyżewskiego. Po raz pierwszy wystąpił w składzie czwórki ze sternikiem podczas regat międzyklubowych we Włocławku w 1925 r. Sukcesy sportowe zaczął odnosić specjalizując się w konkurencji dwójek ze sternikiem i dwójek bez sternika. Pierwszy tytuł mistrza kraju w konkurencji dwójek ze sternikiem zdobył podczas X regat związkowych (1929). Wraz z Henrykiem Grabowskim i sternikami Tadeuszem Gaworskim i Henrykiem Kawalcem był jeszcze trzykrotnie mistrzem Polski (w latach 1930-1932) w dwójkach ze sternikiem. Poza tym wywalczył z H. Grabowskim w konkurencji dwójek bez sternika tytuł mistrza (1933) i wicemistrza Polski (1930) oraz brązowy medal w czwórce ze sternikiem (1930). 

Największym sukcesem lidera włocławskich wioślarzy było dwukrotne zdobycie medalu w mistrzostwach Europy w konkurencji dwójek ze sternikiem: w 1929 roku na ME w Bydgoszczy oraz w trzy lata poźniej w Belgradzie. Ponadto do najważniejszych osiągnięć sportowych tego zawodnika zalicza się zdobycie I miejsca na prestiżowych regatach w Antwerpii w 1930 r. Także dzięki Szelągowskiemu wioślarstwo włocławskie święciło swoje wielkie triumfy.

Szelągowski zakończył karierę sportową po 8 latach czynnego uprawiania wioślarstwa w roku 1933. Przyczyną był pogarszający się stan zdrowia, co było spowodowane trudami kampanii wojennej i okresem internowania. Po zakończeniu kariery zamierzał poświęcić się pracy trenerskiej i w tym celu ukończył kurs instruktorów wioślarstwa w CIWF w Warszawie. Niestety, wkrótce potem, w 1935 roku zmarł. Pochowany został na włocławskim cmentarzu komunalnym.