Kalendarium WTW
- Szczegóły
1885 – Z inicjatywy Bolesława Domaszewicza, w dniach 19 i 20 sierpnia odbyło się zebranie informacyjno-założycielskie, na którym 32 mieszkańców Włocławka podpisało wniosek o rejestrację Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego. Byli nimi: Roman Brabander - urzędnik, Marcin Baranowski - szewc i obywatel, Leon Bock - adwokat przysięgły, Bolesław Domaszewicz - sekretarz sądowy, Tomasz Dobieczyński - adwokat, Józef Danilewicz - komisarz sądowy, Bolesław Drozdowski - urzędnik, Walerian Ehrenkreutz - adwokat przysięgły, Aleksy Górnikiewicz - obywatel ziemski, Cezary Hass - fryzjer, Brutus Kleczkowski - adwokat, Jan Nepomucen Kochanowicz - stolarz i obywatel, Konstanty Kochanowicz - fotograf, Józef Madziara - urzędnik, Stanisław Malinowski - urzędnik, Rudolf Majer - właściciel tartaku, Aleksander Maciejewski - urzędnik, Andrzej Nowacki - obywatel, Wawrzyniec Pudrzyński - adwokat przysięgły, Władysław Pollak - fryzjer, Leopold Rotszajn - buchalter, Józef Siedlecki - urzędnik, Apolinary Sierzputowski - ślusarz, Władysław Sobolewski - aptekarz, Mikołaj Sztorm - brak danych (był to prawdopodobnie urzędnik carski oddelegowany do kontroli WTW), Michał Sztromajer - urzędnik, Leon Sąchocki - doktor medycyny, Edmund Tomaszewski - urzędnik, Ignacy Tyski - urzędnik, Cyprian Uniszowski - urzędnik i Wincenty Zaleski - urzędnik. 28 sierpnia 1885 roku wysłane zostało podanie do władz rosyjskich o zatwierdzenie statutu towarzystwa. Przy legalizacji statutu bardzo pomógł warszawski lekarz Henryk Stankiewicz, który leczył jednego z ówczesnych wpływowych Rosjan, a ten odwdzięczył mu się za opiekę medyczną wpływając na przyspieszenie zatwierdzenia statutu.
1886 – 17 września zatwierdzony statut dotarł do Włocławka. Dzień ten oznacza faktyczną datę powstania pierwszej we Włocławku organizacji sportowej - Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego.
1886 – 14 listopada w Hotelu Polskim (dzisiejszy Zajazd Polski na Placu Wolności) odbyło się zebranie członków WTW. Wybrano ośmioosobowy zarząd towarzystwa: prezes - Walerian Ehrenkreutz, wiceprezes - Józef Danilewicz, skarbnik - Wawrzyniec Pudrzyński, gospodarz lokalu klubowego - Andrzej Nowacki, naczelnik przystani - Jan Nepomucen Kochanowicz, sekretarz zarządu - Bolesław Domaszewicz, kontroler - Józef Mandziara i członek - Mikołaj Sztorm.
1887 – 1 stycznia w wynajętym od Michała Kochanowicza lokalu przy ul.Bulwarowej (obecnie Bulwary im. J. Piłsudskiego) urządzono pierwszą siedzibę towarzystwa. Wiosną pobudowano pierwszą pływającą przystań, zadaszoną, z szatnią i bufetem. Zakupiono siedem ciężkich łodzi (krypy) wykonane przez firmę Terleckiego w Warszawie i rozpoczęto regularne treningi. W rocznicę zatwierdzenia statutu 18 września rozegrano pierwsze włocławskie regaty na Wiśle. Tor regatowy rozpoczynał się w okolicach fabryki Celulozy, a kończył przy moście, pozwalając, co zauważyła ówczesna prasa, na start jednocześnie aż pięciu osad. W zasadzie były to próbne ćwiczenia regatowe, składające się z pięciu biegów.
1889 – 17 czerwca włocławianie odnoszą pierwsze zwycięstwo pokonując w Warszawie osadę gospodarzy. Był to debiut naszych zawodników, osada szóstka ze sternikiem pod wodzą Paszkowskiego w składzie: Górnikiewicz, Rotszajn, Sierzputowski, Tyski, Zaleski i Zieliński startowała w czerwono-białych barwach i wygrała o mniej niż ćwierć łodzi, pokonując wyznaczony dystans w czasie 12 min. i 10 sek.
1894 – Siedziba Towarzystwa została przeniesiona do domu Bucholtza przy ul. Łęgskiej 77, gdzie mieściła się przez następnych 10 lat. Liczba członków Towarzystwa w tym czasie uległa zmniejszeniu (z 88 osób w 1890 r. do 66 osób), lecz z upływem czasu ponownie zwiększała się. 9 lipca zwodowano pod kierunkiem inż. Rabka nową przystań na pontonach.
1895 – Podczas regat wiosennych łódź WTW pod sterem Mariana Medzyńskiego zajęła pierwsze miejsce.
1896 – 30 sierpnia obchodzono jubileusz X-lecia WTW. Z tej okazji rozegrano na Wiśle we Włocławku regaty, które zgromadziły po raz pierwszy osady z Warszawy i Płocka. Zdecydowanie wygrali zawodnicy z Warszawy, Włocławianie byli drudzy, a trzecie miejsce zajęła osada z Płocka.
1899 – 6 sierpnia zorganizowano regaty propagandowe. Włocławska „szóstka” w składzie: Januszkiewicz, Kistowski, Zalewski, Górnikiewicz, Paradowski, Janczewski, sternik Medzyński, zajęła drugie miejsce.
1900 – Organizacja kolejnych regat na Wiśle (prawdopodobny udział osad z towarzystw płockiego i warszawskiego - brak na ten temat danych) przyniosła WTW spory sukces, a rezultaty świadczą o poszerzeniu się liczby klasowych zawodników oraz nabywaniu nowego sprzętu. Wyniki poszczególnych Konkurencji: 6 wehry - Paradowski, Zalewski, Górnikiewicz, Stencki, Lniński, Garlikowski i sternik Kistowski - I miejsce, 2 hamburki - Racinowski, Janczewski, sternik Paradowski - I miejsce, czwórki plus - Wantuchowicz, Kaliszewski, Tomaszewski, Aktabowski, sternik Janiszewski - I miejsce, 2 hamburki - Szałowski, Paszkowski, sternik Trzciński - I miejsce oraz czwórki pół bąki - Paradowski, Kistowski, Racinowski, Janczewski i sternik Garlikowski - II miejsce. Od tegoż roku rozpoczęto organizowanie rautów. Cechował je bogaty i na dobrym poziomie program artystyczny w wykonaniu amatorskim członków towarzystwa oraz chóru i solowych występów przy akompaniamencie fortepianu.
1901 – Sześcioosobowa łódź turystyczna, której sternikiem był Jan Garlikowski po raz pierwszy pokonała trasę do Płocka.
1902 – Zorganizowano chór męski „Echo wioślarskie”, pod batutą Z. Domańskiego. Skupił on 24 młodych mężczyzn i prowadził intensywną działalność koncertową aż do wybuchu wojny w 1914 roku.
1903 – Pamiętny odczyt Henryka Sienkiewicza w lokalu WTW, który kwestował wówczas na rzecz ofiar powodzi, wygłaszając w kilku miastach patriotyczne odczyty. Henryk Sienkiewicz otrzymał wówczas tytuł honorowego członka WTW, co zostało udokumentowane specjalnie na tę okoliczność wykonanym pięknym dyplomem.
1905 – WTW zaoferowało dyrekcjom szkół średnich pomoc w prowadzeniu lekcji gimnastyki i organizowaniu nauki wiosłowania wśród chłopców. 5 czerwca w ramach próby integracji środowisk wioślarskich w zaborze rosyjskim, towarzystwo wioślarskie z Warszawy i Włocławka zorganizowały wspólny spływ do Ciechocinka, zwiedzając po drodze Bobrowniki i Nieszawę. Zainicjowano tym spływem coroczne „zloty wioślarskie” do Ciechocinka, które organizowano zwykle w „zielone świątki”. Również w tym roku uruchomiono na przystani prysznic, powiększono czytelnie i zmodernizowano oświetlenie.
1906 – 13 sierpnia WTW doświadczyło katastrofy, jednej z największych w dziejach polskiego wioślarstwa. Podczas wycieczki w górę Wisły, na wysokości Zarzeczewa, sześciowiosłowa łódź „Kmicic” znalazła się na kursie statku pasażerskiego „Kurjer”. Według ówczesnych relacji kapitan statku dopuścił do zbyt bliskiego podpłynięcia do łodzi i wskutek fali wytworzonej przez parostatek łódź znalazła się pod wodą. W nurcie rzeki zginęło pięciu wioślarzy: Wacław Kowalewski, Ludwik Francki, Karol Szałwiński, Mieczysław Janowski i sternik Jan Janczewski. Wyratowali się tylko Przemysław Kowalewski jr i Stanisław Wardyński. Ich koledzy utonęli prawdopodobnie dlatego, że nie zdołali uwolnić nóg po wywróceniu się łodzi. Katastrofa okryła żałobą nie tylko klub i miasto, ale całe polskie wioślarstwo i odbiła się echem zagranicą. Na miejscowy cmentarz odprowadzał wioślarzy wielusetosobowy kondukt, a ich ciała spoczęły we wspólnym grobie przy głównej alei włocławskiego cmentarza. Ofiarom katastrofy wystawiono okazały pomnik, a nad brzegiem Wisły w miejscu wypadku umieszczono żelazny krzyż.
1907 – Dokonano rekordowego spływu łodzią po Wiśle z Sandomierza do Włocławka. Wyczynu tego dokonała osada pod sterem Przemysława Kowalewskiego z jego dwoma synami, Przemysławem jr i Dominikiem oraz Stanisławem Wardyńskim. W tym też roku we Włocławku powołana została Międzyklubowa Komisja Regatowa, która faktycznie uważana była jako ogólnopolska organizacja wioślarska. Ujęła ona w organizacyjne ramy prowadzenie „zlotów wioślarskich”. Współzałożycielami i członkami tej komisji były towarzystwa wioślarskie z Włocławka, Płocka, Warszawy, Oddział Wioślarski Sokoła Krakowskiego oraz Klub Wioślarski 04 z Poznania. Władze rosyjskie wyraziły zgodę, by w regatach warszawskich wzięły udział osady wioślarskie z pozostałych zaborów. Odtąd środowiska te pozostawały w ścisłym związku organizacyjnym, a ich delegaci uczestniczyli w zlotach wioślarskich w Ciechocinku, których organizatorem było Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie. Ciechocinek, goszcząc wioślarzy z trzech zaborów, był dla nich symbolem jedności Rzeczypospolitej - miejscem zjazdów łączących towarzystwa. W okresie od 1906 do 1914 roku zorganizowano dziewięć zlotów wioślarskich. Wybuch wojny przerwał ich organizowanie i zakończył działalność Komisji Regatowej.
1908 – 26 lutego w miejscowości Nervi we Włoszech zmarł założyciel i wieloletni wiceprezes WTW adwokat Bolesław Domaszewicz, powszechnie znany społecznik, człowiek o wielostronnych zainteresowaniach. W testamencie przeznaczył dla WTW niebagatelną sumę 2 tysięcy rubli. Za legat Towarzystwo nabyło plac nad Wisłą przeznaczony na nową przystań, poprzednia zatonęła wiosną w porcie zimowym. W maju w miejsce zatopionej przystani, zbudowano kolejną na promie przewozowym otrzymanym od Zarządu Dróg Wodnych we Włocławku. Zakotwiczono ją u wylotu ul. Browarnej. W następnych latach dobudowano do niej salę przeznaczoną na prowadzenie działalności towarzyskiej.
1909 – WTW liczyło 127 członków. Po raz pierwszy pojawia się nazwisko Jerzego Bojańczyka, z czasem najwybitniejszego działacza polskiego wioślarstwa. Udokumentowanym debiutem na wodzie J. Bojańczyka jest jego start przy sterze w długodystansowych regatach we Włocławku w czwórce, w której wiosłowali: Wardyński, Malzahn, Konwicki, Wenzel, zajmując drugie miejsce za inną osadą WTW w składzie: Tarasow, Warszawski, Tomaszewski, Tycner, sternik Kępski. Bojańczyk, członek WTW od 1902 roku, zostaje wkrótce naczelnikiem przystani, czyli drugą osobą w hierarchii towarzystwa, odpowiedzialną za wyszkolenie zawodników.
1910 – Siedzibę Zarządu Towarzystwa przeniesiono do obszerniejszego lokalu przy ul. Kaliskiej 1. Z inicjatywy J. Bojańczyka przystąpiono do budowy nowej, większej siedziby przybrzeżnej, przystosowanej do aktualnych i przewidywanych zadań stojących przed WTW.
1911 – Jubileusz XXV-lecia towarzystwa. Z tej okazji 24 czerwca zorganizowano we Włocławku regaty, najokazalsze w dotychczasowych dziejach WTW z udziałem wioślarzy z Kalisza, Konina, Krakowa, Łomży, Płocka, Poznania i Warszawy. Osady włocławskie zaprezentowały się godnie; szóstka juniorów - Gac, Duchowski, Zełych, Delatkiewicz, Pogorzelski, Kobyliński, sternik Służewski zajęła pierwsze miejsce, druga była osada o nieznanym składzie, a szóstka - Gasiński, Konwicki, Jeszke, Malzahn, Busz, Siński, sternik Kempiński, była trzecia. Przed regatami jubileusz uświetniono różnorodnymi imprezami o charakterze religijno-patriotycznym i sportowym, a zainaugurowało je puszczaniem wianków. W dniach 2-4 października zakończono 25 sezon wioślarski WTW uczestnictwem w nabożeństwie w kościele św. Witalisa, podczas którego śpiewał chór „Echo Wioślarskie”. Po nabożeństwie zebrano się na przystani. Wybito specjalny, niezwykle efektowny znaczek z żółtego metalu, częściowo emaliowany, który wręczono najwybitniejszym działaczom WTW oraz zaproszonym towarzystwom. Goście przekazali włocławianom wiele cennych pamiątek, które zostały skradzione w wyniku włamania do budynku WTW. Za najlepszy wynik w regatach jubileuszowych nagrodę otrzymało Płockie Towarzystwo Wioślarskie. W tym czasie Towarzystwo liczyło 148 członków i rozporządzało taborem składającym się z 4 łodzi półwyścigowych i 13 spacerowych. W skład majątku WTW wchodziła również pobudowana przystań na Wiśle oraz plac z werandą przy ulicy Bulwarowej.
1914 – 1 sierpnia wybuchła I wojna światowa, która przerwała działalność sportową, ale nie zniszczyła Towarzystwa. WTW wraz ze strażą graniczną utworzyło straż obywatelską. Jesienią okupacyjne władze niemieckie rekwirują część taboru wioślarskiego i ewakuują go do Torunia. Niemcy zajęli przystań wioślarską przeznaczając ją na pływający szpital wojskowy (do 1916 r.).
1915 – Okupacyjne władze niemieckie zezwoliły na turystyczne wiosłowanie po Wiśle, ograniczając trasę spływów od Bobrownik do Glewa (dzięki osobistym staraniom wiceprezesa T. Kowalewskiego). W rok później, załogi pod sterem K. Wachowicza i B. Tomaszewskiego popłynęły do Płocka, gdzie tamtejsze Towarzystwo nie prowadziło działalności klubowej.
1916 – Jubileusz XXX-lecia WTW. Za zgodą władz niemieckich zorganizowano wieczornicę, którą przygotowali seniorzy Towarzystwa. Zaowocowała ona dwoma wartościowymi wnioskami: Władysława Nowcy - o założeniu klubowej biblioteki sportowej oraz M. Szenfelda - o objęcie patronatem jednej ze szkół ludowych nauczania początkowego. Oba wnioski zostały przyjęte i zrealizowane. Po dwóch latach starań i dyplomacji (od 1914 r.) głównie za sprawą ówczesnego prezesa Towarzystwa dr Sawickiego, odzyskano wywiezione przez okupanta niemieckiego łodzie. Do końca wojny prowadzono prace nad przywróceniem ich sprawności technicznej. W sierpniu o trzy osoby zwiększyło się grono sterników. Ten najwyższy stopień wtajemniczenia uzyskali: Z. Błędowski, B. Tomaszewski, A. Wencel; odegrali w późniejszych dziejach WTW niepoślednią role.
1917 – 16 września, w przeddzień XXXI rocznicy zalegalizowania statutu WTW przeprowadzono we Włocławku regaty długodystansowe. Zwyciężyła osada włocławska w składzie: Wachowicz, Dyżewski, Żyburski, Konopczyński, sternik Błędowski. WTW wystawiło do pierwszej polskiej instytucji samorządowej - Rady Miejskiej swych kandydatów: Aleksego Górnikiewicza, Władysława Nowcę i Kazimierza Osterloffa. Od tegoż roku funkcjonowała sekcja wioślarska w Żydowskim Klubie Sportowym „Makkabi” Włocławek, preferująca turystykę wodną. Uczestniczyli także w wewnątrzklubowych wyścigach. Żydowskie osady pływały w charakterystycznych czarnych trykotach.
1918 – 11 listopada członkowie WTW działając w składzie Polskiej Organizacji Wojskowej uczestniczyła w rozbrajaniu 600-osobowego garnizonu niemieckiego, kończąc trwającą dokładnie nieprzerwanie 4 lata okupację i 123 letni okres niewoli. Członkowie WTW brali czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej, wstępowali do Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa, jak też do Polskiego Czerwonego Krzyża.
1919 – Utworzono przy WTW początkowo autonomiczny Klub Wioślarek, przekształcony wkrótce w sekcję kobiecą WTW. 9 grudnia na zjeździe w Poznaniu zawiązał się Polski Związek Towarzystw Wioślarskich - WTW było jego członkiem założycielem, jako jedno z 14 towarzystw, skupiających łącznie 4832 członków. Wśród członków WTW dominowały sympatie i opcje polityczne, preferujące w większości Stronnictwo Narodowe. Nie zamykano się przed osobami o odmiennych zapatrywaniach, bądź też reprezentujących mniejszości narodowe.
1921 – Prezesurę objął Jerzy Bojańczyk, rozpoczęła się prawdziwa sportowa praca. Z jego inicjatywy znowelizowany został pod kątem nowych warunków społeczno-politycznych, statut Towarzystwa. Został on zatwierdzony przez wojewodę warszawskiego M. Sołtana 16 września (w XXXV rocznicę utworzenia WTW) i wpisany do rejestru stowarzyszeń w pozycji 106, po opłaceniu kosztów w kwocie 480 marek. Nowy statut zmienił nazwę WTW na „Towarzystwo Wioślarskie we Włocławku” (TWW) - wynikało to ze zbieżności inicjałów nazwy z Warszawskim Towarzystwem Wioślarskim, aby w przyszłości częstymi wspólnymi startami uniknąć nieporozumień. Nowy statut utrzymywał elitarny charakter towarzystwa - członkowie Zarządu TWW znajdowali się na listach wyborczych partii i stronnictw politycznych, wielu z nich zasiadało we władzach samorządowych miasta. Było to rezultatem wcześniejszej intensywnej pracy wychowawczej prowadzonej przez Towarzystwo. Członkowie TWW dzielili się na rzeczywistych i honorowych. Od 1927 roku członkami mogły być również kobiety. Obowiązywała specjalna procedura przyjmowania nowych członków. Istniał również obowiązek opłacania co miesiąc z góry składkę w wysokości 600 marek, była to dość znaczna kwota i stanowiła w pewnym sensie sito gwarantujące elitarność klubu. Najwyższą forma wyróżnienia było przyznanie członkostwa honorowego. Nadawano je za wybitne zasługi długoletnim, najaktywniejszym członkom Towarzystwa oraz w wyjątkowych przypadkach osobom spoza TWW. Walne zgromadzenie członków odbywały się co roku. Zarząd w składzie: prezes, wiceprezes, skarbnik, sekretarz, naczelnik przystani, gospodarz lokalu, był również wybierany na jeden rok. Symbolami towarzystwa były herb i flaga (biała z przebiegającym wzdłuż błękitnym krzyżem, w lewym górnym polu umieszczony był znak Towarzystwa). Towarzystwo posiadało również swój poświęcony sztandar, jednolite stroje sportowe (biała trykotowa koszulka z czerwoną oblamówką przy szyi i ramiączkach rękawów i takiegoż koloru pięć poprzecznych pasów, granatowe spodenki), płaskodenna czapeczka ze sztywnym daszkiem, mająca na denku naszytą, szeroką sześcioramienną gwiazdę i mundury galowe (granatowa dwurzędowa marynarka nakładana na jednorzędową kamizelkę, białe spodnie, biała czapka „maciejówka” i czarne półbuty). TWW posiadało 15-osobowy pluton reprezentacyjny, któremu przewodził komendant.
1922 – Budowa nowej przystani na Wiśle, według projektu zleconego znanej włocławskiej spółce budowlanej „Popławski-Furstenwald”. Zakotwiczono ją u wylotu ulicy Browarnej, poprzednia przystań wydzierżawiono 14 pułkowi piechoty. TWW obsadziło jedną konkurencję na mistrzostwach Polski.
1923 – Sprowadzono z zagranicy nowe łodzie półwyścigowe. Zorganizowano przy chórze towarzystwa „Echo Wioślarskie” koło śpiewacze, które skupiało również osoby spoza towarzystwa. TWW obsadziło dwie konkurencje na mistrzostwach Polski.
1924 – TWW obsadziło trzy konkurencje na mistrzostwach Polski.
1925 – 29 stycznia podpisano pierwszy wypis aktu notarialnego i wciągnięto go do repertorium w tymże roku pod numerem 307, który umożliwił rozpoczęcie budowy pałacyku wioślarskiego wraz z bazą sportową dla Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku. Budowę zlecono firmie budowlano-projektowej „Popławski–Furstenwald”. 19 lipca na zawodach w Płocku odniosła zwycięstwo czwórka ze sternikiem w składzie: Grabowski, Szelągowski, Kalwiński, Miądlikowski, sternik Żyburski. 6 września zorganizowane zostały we Włocławku regaty międzyklubowe. Organizowano je corocznie (z wyjątkiem lat 1928 i 1929). Cieszyły się one dużym zainteresowaniem, o czym świadczy rosnąca liczba klubów uczestniczących we włocławskich regatach międzyklubowych (brało w nich jednorazowo udział do 12 klubów). W pierwszych regatach zwyciężyła osada włocławianek na łodzi półwyścigowej w kategorii czwórek mieszanych. W tym roku Towarzystwo skupiało 218 członków, w tym wyczynowych sportowców 59,wystawiano wówczas 19 osad.
1926 – TWW obsadziło cztery konkurencje na mistrzostwach Polski.
1927 – Powstała pierwsza sekcja wioślarska w Państwowym Gimnazjum im. Ziemi Kujawskiej, w Liceum im. Marii Konopnickiej - 30-osobowa sekcja złożona z dziewcząt. W tymże roku odbyły się 1393 wyjazdy spacerowe i 399 wyjazdów turystycznych. TWW obsadziło pięć konkurencji na mistrzostwach Polski.
1928 – 4 listopada otwarto nowoczesny obiekt klubowy przy ul. Piwnej 3, który był w owym czasie najpiękniejszym tego typu obiektem w Polsce. Powstała pierwsza sekcja wioślarska w Państwowym Gimnazjum im. Jana Długosza, następnie w Państwowej Szkole Technicznej i przy Gimnazjum Realnym Żeńskim oraz przy Seminarium Nauczycielskim. Sekcje te stanowiły ewenement w skali krajowej. Brały one aktywny udział w regatach występując pod własnym szyldem jak np. GZK w latach 1927, 1930, 1933 czy Państwowa Szkoła Handlowa w 1933 roku. Głównie występowali w barwach Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku. TWW zdobyło pierwsze punkty w regatach wszechzwiązkowych, zajmując 8 lokatę w skali Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich.
1929 – Oddano do użytku drugi etap bazy sportowej, która zyskała opinię najnowocześniejszej przystani w Polsce. Równocześnie poszerzono działalność towarzystwa przez utworzenie sekcji żeglarskiej. Zdobyto pierwszy złoty medal mistrzostw Polski, a bohaterami tego historycznego wydarzenia byli: Wiktor Szelągowski, Henryk Grabowski i sternik Tadeusz Gaworski.
1930 – 24 maja powstaje Kujawski Klub Wioślarski. „Ojcem chrzestnym” KKW, grupującym przede wszystkim włocławskich rzemieślników był Jerzy Bojańczyk. Pod względem sportowym najlepsze wyniki uzyskał w roku 1931, kiedy to w klasyfikacji PZTW uplasował się na 18 pozycji. KKW i TWW łączyła unia personalna: J. Bojańczyk, prezes TWW, był równocześnie przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego KKW.
1935 – Powstaje sekcja wioślarska w Wojskowym Yacht Klubie i Policyjnym Klubie Sportowym. Sportowo lepszy był klub wojskowy, sklasyfikowany w 1937 roku na 19 miejscu w Polsce.
1936 – 2-4 października - trzydniowe uroczystości poświęcone jubileuszowi 50-lecia TWW. Rozpoczęły się one nabożeństwem dla uczczenia pamięci druhów, którzy stracili życie w pamiętnej katastrofie na Wiśle w 1906 roku, na wysokości Zarzeczewa. Mszę św. w kościele OO Reformatów poprzedził akt złożenia wieńców i zapalenia świeczek na grobie wioślarzy przy głównej alei cmentarza komunalnego we Włocławku. Odbyły się różnorodne imprezy towarzyskie, zwieńczone wieczorem wielkim jubileuszowym balem w głównej sali pałacu wioślarskiego przy ulicy Piwnej. Trzeciego dnia odbyły się uroczystości oficjalne, zaszczycone obecnością osobistościami sportowymi i administracyjnymi oraz osobą Biskupa Włocławskiego Karola Radońskiego. Niezwykłym darem dla TWW była tarcza od PZTW. Miała ona być rokrocznie dekorowana emblematami tych klubów, które będą zwyciężać w organizowanych przez TWW włocławskich regatach. Tak ozdobiona tarcza miała stać się ostatecznie własnością włocławskiego towarzystwa na jubileusz 100-lecia. Niestety, została ona uwięziona prawdopodobnie przez hitlerowców, w okresie okupacji, ok. 1942 roku. Rok ten (1936) był apogeum osiągnięć sportowo-organizacyjnych TWW. Postanowiono, w obliczu narastających konfliktów społecznych, zacieśnić kontakty klubowe z dyrekcjami miejscowych fabryk, mając nadzieję na dopływ do Towarzystwa młodzieży robotniczej.
1939 – 15 czerwca dyrektor fabryki Ferdynanda Bohma osobiście zafundował osadzie czwórki ze sternikiem wagi lekkiej, zaliczanej do najlepszych w kraju, granatowe koszule z herbem w kształcie półkola wschodzącego promieniście słońca (był to emblemat fabryki F. Bohma) oraz białe spodenki i jasnokremowe dresy z napisem reklamowym „Bohm”.
1939-1945 – Lata okupacji. Niemcy zakazali Polakom uprawiania sportu. Przez prawie 6 lat nie powiewała flaga towarzystwa na maszcie u ujścia Zgłowiączki do Wisły. W kampanii wrześniowej polegli trzej zawodnicy TWW: Jan Sodolski, Bogdan Ciechanowski i Tadeusz Tabor. Męczeńska śmiercią zginął jeden z najwybitniejszych polskich wioślarzy okresu międzywojennego - Henryk Grabowski. W walce z okupantem stracili życie Stanisław Postolski, Zenon Dombrzalski i Henryk Kawalec. W okresie okupacji obiekt TWW wykorzystywany był przez wyższą kadrę oficerską Wehrmachtu, SS i policji niemieckiej. Niemcy wykorzystywali dla rekreacji tabor TWW, co pozwoliło go uchronić od zagłady. Grupa członków TWW - Henryk Chrzanowski, Sylwester Kaszubski, Józef Straszewski, Antoni Gruberski i Henryk Jankowski, przystąpiła do inwentaryzacji ocalałego sprzętu wioślarskiego. Stan łodzi półwyścigowych i wyścigowych pozostał w zasadzie nienaruszony pod względem ilościowym. Odnaleziono 3 czwórki wyścigowe, 1 dwójkę ze sternikiem, 1 dwójkę bez sternika, 2 skiffy, 3 czwórki półwyścigowe, 1 dwójkę półwyścigową i 2 skule (jedynki półwyścigowe). Niemcy zatopili jednakże wszystkie łodzie spacerowe, których nie zdołano odzyskać. Wywieźli również i prawdopodobnie spalili trzy duże drewniane skrzynie, w których przechowywane były trofea i pamiątki oraz podstawowa dokumentacja klubowa.
1945 – Pierwsze po wojnie zgromadzenie towarzystwa odbyło się w grudniu. Obradom przewodniczył Hieronim Oster. Wybrano wówczas nowe władze. Ponownie prezesem został Jerzy Bojańczyk, wiceprezesem - Zygmunt Błędowski, nowym skarbnikiem - Tadeusz Michalski a sekretarzem - Wacław Corde. Pierwszym powojennym trenerem wioślarzy, a jednocześnie naczelnikiem przystani został Seweryn Paczkowski. Przywracaniem łodziom sprawności technicznej zajął się doświadczony szkutnik - Stanisław Makowski. W październiku na zjeździe w Bydgoszczy przedstawiciele 18 największych klubów wioślarskich podjęli decyzje o reaktywowaniu Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich - wśród nich byli przedstawiciele Towarzystwa Wioślarskiego z Włocławka. Prezes Jerzy Bojańczyk został wybrany przewodniczącym Rady Miejskiej, był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy, współzałożycielem Stronnictwa Demokratycznego we Włocławku.
1946 – TWW przekazało jedną czwórkę klubowi wioślarskiemu „Wisła” w Warszawie. 14 lipca w Płocku osada szkolna z Gimnazjum Mechanicznego i Elektrycznego, dwójka ze sternikiem: Tadeusz Markiewicz, Stanisław Chanyszkiewicz oraz sternik Zbigniew Wiśniewski, zdobyła dla TWW pierwsze po wojnie punkty w klasyfikacji PZTW. Faworytami biegu byli gospodarze, ale włocławscy sportowcy sprawili ogromną niespodziankę, ustępując jedynie osadzie z Kalisza, późniejszym mistrzom Polski. W przedbiegach mistrzostw Polski, również ulegli tej osadzie. Wyniki te pozwoliły sklasyfikować TWW za rok 1946 na 13 pozycji w kraju (na 19 rywali).
1947 – 21 października zmarł Jerzy Bojańczyk - człowiek legenda wioślarstwa polskiego. W 1902 roku został zawodnikiem WTW, przez 31 lat był członkiem Zarządu, a przez 22 lata pełnił funkcję prezesa Towarzystwa. Dzięki niemu i jego funduszom powstał obiekt wioślarski przy ul. Piwnej 3. Był międzynarodowym sędzią wioślarskim, przewodniczył komisjom sędziowskim podczas mistrzostw Polski w latach 1933-1939. Na olimpiadach w Amsterdamie (1928) i Berlinie (1936) pełnił funkcje głównego sędziego w konkurencjach wioślarskich. Współzałożyciel Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, jego pierwszym wiceprezesem - od roku 1919, a w latach 1932-1939 był jego prezesem. Od roku 1932 sprawował funkcje wiceprezesa w międzynarodowej organizacji towarzystw wioślarskich. W czasach II Rzeczypospolitej Jerzy Bojańczyk był odznaczony Orderem Polonia Restituta, Krzyżem Zasługi oraz złotą Państwową Odznaką Sportową. 6 grudnia zwołano pod przewodnictwem Bogumiła Wesołkowskiego, walne zgromadzenie członków, w którym udział wzięło 140 członków. Prezesem nowo wybranego Zarządu został Stefan Falkowski, wiceprezesem - Zygmunt Błędowski, skarbnikiem - Tadeusz Michalski, naczelnikiem przystani - Seweryn Paszkowski, gospodarzem lokalu - Stanisław Czarkowski, sekretarzem - Wacław Corde i rachmistrzem - Wiesław Żyburski.
1948 – Ostatni rok samodzielnego funkcjonowania TWW na sportowej mapie Włocławka i Polski. Zasługi TWW dla sprawy niepodległościowej oraz tradycyjnie elitarny skład osobowy, w nowych warunkach politycznych stawały się okolicznościami obciążającymi. W pierwszą rocznicę śmierci Jerzego Bojańczyka w reprezentacyjnej sali pałacu wioślarza, odsłonięto pamiątkową, brązową tablice, ufundowaną przez brać wioślarską pamięci swojego zmarłego prezesa. W grudniu, podczas dorocznego walnego zgromadzenia, wybrano nowy zarząd. Prezesem został przytłaczającą liczbą głosów wybrany Zygmunt Błędowski, wiceprezesem - Kazimierz Dyżewski, skarbnikiem - Tadeusz Michalski, naczelnikiem przystani - Henryk Chrzanowski, gospodarzem lokalu - Stanisław Czarkowski, sekretarzem - Wacław Corde, rachmistrzem - Antoni Gruberski. Było to ostatnie kierownictwo samodzielnego i suwerennego Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku. W Polsce przystąpiono do reform życia sportowego. Wzorując się na obowiązujących strukturach radzieckich powstawały w kraju nowe zrzeszenia i związki sportowe.
1949 – Liczne starty i duże sukcesy włocławskich osad. Lokalni rywale TWW: rzemieślniczy Kujawski Klub Wioślarski oraz Związkowy Klub Sportowy „Budowlani”, ale supremacja TWW była nadal niekwestionowana - 13 zwycięstw w regatach ogólnopolskich, kilkadziesiąt razy miejsca drugie i trzecie. 10 lipca TWW po raz ostatni było organizatorem ogólnopolskich regat, w których uczestniczyło 183 zawodników w 39 osadach, reprezentujących 7 klubów wioślarskich. 9 sierpnia pod naciskiem ówczesnych władz politycznych odbyło się nadzwyczajne walne zgromadzenie członków Towarzystwa Wioślarskiego we Włocławku, na którym podjęto wymuszoną decyzje o przystąpieniu towarzystwa do pionu sportowego „Związkowiec”. Od tego czasu, aż do roku 1987 wioślarze występowali w innych barwach sportowych. Pod względem sportowym, ten rok był jednym z najlepszych w dziejach Towarzystwa - zostało sklasyfikowane na 4 pozycji w stawce 31 polskich klubów. TWW zdobyło 265 punktów, a KKW zajął 15 miejsce, zdobywając 61 punktów. Lokal towarzystwa został przejęty przez klub sportowy „Związkowiec”. W następnych latach zmieniał właścicieli. Ostatnim klubem zarządzającym obiektem był MZKS „Włocławia”.
1950 – W lokalu dawnego TWW, przy ul. Piwnej 3, rozpoczął działalność Klub Sportowy „Związkowiec”, w którym wiodące miejsce znalazła sekcja wioślarska. Brała ona aktywny udział w zawodach wioślarskich organizowanych w różnych miastach Polski.
1951 – Klub Sportowy „Związkowiec” przystąpił do ogólnomiejskiego Klubu Sportowego „Spójnia” (później „Sparta”), przekazując mu lokal przy ul. Piwnej 3. Wioślarze stali się jedną z kilkunastu sekcji tego klubu. Do „Spójni” przystąpiły inne kluby - „Ogniwo”, „Włókniarz”, „Budowlani”. Był to największy klub w mieście. Duża część działaczy TWW, silnie przywiązana do tradycji barw towarzystwa, wycofała się z pracy społecznej zniechęcona ciągłymi reorganizacjami oraz odcinaniem ich klubu od tradycji. Sekcja wioślarska „utopiła się” w wielosekcyjnym klubie, a priorytet - organizacyjny i finansowy - miały te dyscypliny sportu, które przyciągały na stadiony i do hal tysiące widzów. Wioślarstwo, choć przecież widowiskowe, nie budziło tak wielkich emocji jak piłka nożna, a wymagało dużych nakładów na sprzęt i ekwipunek zawodników.
1956 – Wychowanek TWW Zbigniew Paradowski, został reprezentantem Polski na Igrzyska Olimpijskie w Melbourne. Już jako zawodnik AZS Poznań wraz z Błasińskim, Grajczykiem, Nietupskim tworzył czwórkę ze sternikiem. W półfinałach zajęła czwarte miejsce i odpadła z dalszej rywalizacji.
1957 – Klub Sportowy „Sparta” zmienił nazwę na „Kujawiak” (z inicjatywy Innocentego Konwickiego)
1958 – Klub przyjmuje nazwę Klub Sportowy ZMS „Kujawiak” - na wiele lat stanie się on macierzystym klubem wioślarzy. Nowy zarząd klubu w opracowanym programie działalności postanawia przywrócić wioślarstwu włocławskiemu dawne chlubne tradycje.
1974 – Po prawie 16 latach owocnej działalności zlikwidowany został Klub Sportowy „Kujawiak”. Sekcja wioślarska włączona została do nowo utworzonego Międzyzakładowego Klubu Sportowego „Włocławia”. Klub zajął bazę przy ul. Piwnej 3.
1976 – Odbyły się uroczystości związane z 90-leciem wioślarstwa włocławskiego.
1986 – Odbyły się uroczystości związane z 100-tną rocznicą utworzenia WTW. Przeprowadzone z tej okazji regaty miały wybitnie towarzyski charakter. Obchody te stały się impulsem do reaktywowania towarzystwa wioślarskiego. Starania działaczy i sympatyków wioślarstwa uwieńczone zostały sukcesem.
1987 – 16 stycznia Wydział Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Urzędu Wojewódzkiego we Włocławku po prawie 101 latach przerwy zarejestrował Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie. 27 lutego w Domu Rzemiosła przy Placu Wolności, odbyło się walne zgromadzenie reaktywowanego towarzystwa. Zebranie zagaił przewodniczący grupy inicjatywnej - Jan Kosiński. Po prawie 38 latach przerwy wybrano nowy Zarząd WTW, a funkcję prezesa powierzono Ryszardowi Tomczewskiemu. Wiceprezesami zostali: Józef Boczarski, Jerzy Buchholz, Romualda Hankowska, Jan Kosiński, sekretarz - Jarosław Biegała, członkowie prezydium - Tadeusz Gawrysiak, Józef Jabłoński, Henryk Seklecki, członkowie zarządu: Bogdan Bogdanowicz, Bohdan Borowy, Ryszard Jarzembowski, Wacław Kwiatkowski, Leszek Ołdyński, Grzegorz Rybicki, Marian Sobczyk, Zbigniew Sowiński, Tadeusz Sławiński, Stanisław Wierzbicki, Bogdan Woźnica, Kazimierz Hofman, Stefan Kaliski, Michał Jagodziński, Henryk Chrzanowski, Włodzimierz Pawłowski. Komisja Rewizyjna: Janusz Wenski - przewodniczący, Elżbieta Wojtczak - sekretarz oraz Krystyna Kubiak, Czesław Krygier i Jan Stefański.
1995 – Przeprowadzona została gruntowna restauracja obiektu głównego WTW.
